Kris: “Dansen in mijn rolstoel gaat vanzelf”

Kris Switser (23) heeft in haar jeugd al veel gedanst, maar toen ze op haar veertiende ziek werd moest ze daarmee stoppen. Later bleek dat ze de bindweefselaandoening van het Ehlers-Danlos syndroom (EDS) heeft. Ze probeerde al verschillende sporten, maar kon daarin niet het plezier van het dansen terugvinden. Twee jaar geleden trok ze de stoute schoenen aan en besloot ze gewoon in haar rolstoel mee te doen aan een dansles. Bij de dansschool werd ze met open armen ontvangen. “Dat was echt een mooi moment.”

De diagnose EDS werd bij Kris pas op haar achttiende vastgesteld. Toen ze op haar negende begon met dansen had ze al wel last van haar handen, maar ze wist nog niet wat dat was. Op haar veertiende kreeg ze ook last van haar benen en ging het dansen tot haar grote spijt niet meer. Met meer duidelijkheid over haar aandoening, kon ze zich meer gaan aanpassen en vooral kijken naar wat ze wel kan. “Toen ik een goede rolstoel had ben ik ook weer gaan kijken naar de mogelijkheden om op dansles te gaan. Eerst zag ik bij rolstoeldansen vooral stijldansen en dansen met partners, maar dat past minder goed bij mij.”

Wereld ging open 

Een filmpje van een danslerares in een rolstoel uit Amerika bracht haar op een idee. “Zij liet zien dat je ook in hippere stijlen in een rolstoel kunt dansen. Bij mij in de buurt zag ik alleen nog geen aanbod daarin. Toen ben ik gewoon naar een dansschool bij mij in Maarssen gegaan en heb ik gezegd: ik doe mee in mijn rolstoel en ik pas mezelf wel aan. En dat ging eigenlijk heel goed. Dat doe ik nu al twee jaar.” Die eerste les was voor haar een bijzonder moment, weet ze nog. “Dat opende wel mijn wereld. Ik besefte toen ook dat het enige wat ik niet meer kon weer mogelijk was.”

Enige in rolstoel

In die groep is zij de enige in een rolstoel en dat gaat heel goed, merkt Kris. “Ik pas me gewoon aan. Ik dacht: ik weet niet hoe ik dit ga doen, maar het ging eigenlijk heel erg makkelijk en vanzelf. Ik wilde het gewoon weer proberen, want ik miste het dansen heel erg. En het ging gelijk zo goed dat ik nooit dingen aan heb hoeven passen aan de danspassen. Ik ga vanzelf mee. Het gaat veel makkelijker dan het lijkt.”

Op eigen tempo

De reacties van de anderen in de groep en de lerares waren ook vanaf het begin positief. “Iedereen vindt het leuk dat ik meedoe. De eerste les was helemaal niet gek. Iedereen die er bijkomt kijkt mij ook niet anders aan ofzo. Dus dat is heel erg fijn.” Dansen is de perfecte sport voor Kris, omdat ze dat op haar eigen tempo kan doen. “Het feit dat ik nu kan doen wat ik leuk vind is zo fijn. Elke week kijk ik er naar uit om weer les te hebben.”

Het plezier wat Kris elke keer weer heeft in het dansen bracht haar ook op het idee om voor meer meiden van haar leeftijd een dansgroep op te zetten voor streetdance in een rolstoel. “Ik merkte aan andere meiden in een rolstoel dat als ik filmpjes liet zien van hoe ik dans dat ik zoveel reacties kreeg. Wat zonde dat niemand dit gewoon doet, dacht ik. Misschien kunnen we de stap van het toegankelijk sporten iets kleiner maken door gewoon eens te beginnen met een les voor jongeren in een rolstoel en dan maken we daar een groep van.”

Iedereen kan meedoen

Samen met dansschool Spotlight wordt dat idee nu werkelijkheid: deze vrijdag begint al de eerste les van de dansgroep. Kris wil via haar socials zoveel mogelijk mensen inspireren om ook te gaan dansen. “We gaan uptempo streetdance doen. Dus het wordt wat hipper en sneller, maar wel zo dat iedereen het op zijn niveau kan doen. Het fijne is dat iedereen ook wat leert. Je kan bij de choreografie zelf kiezen hoe ga ik dit doen en op welke manier ga je de beweging doen, zodat echt iedereen mee kan doen.”

Gewoon proberen!

Ook als je niet in de buurt van Maarssen woont kun je meedoen, want de lessen zijn ook online te volgen. “Ik zou anderen willen adviseren het net als ik ook gewoon te proberen. Stuur een mail naar een dansschool en doe het gewoon! Als je die stap iets te groot vindt kun je altijd een keer bij ons meedoen.”